Een gebakken eitje
Toen Daan Sybesma op de basisschool en later op de middelbare school zat, was het iedere woensdag vaste prik: hup naar opa de Vries voor een gebakken eitje op twee beschuitbollen en twee sneetjes brood met leverpastei.
Ook al studeert Daan nu Mens en Techniek aan Avans Hogeschool in Tilburg en is de vaste woensdag niet meer zo vast, hij probeert iedere week bij zijn opa in Breda langs te gaan. Zoals altijd ligt de vriezer vol met beschuitbollen. Zodra hij er is gaan er twee op de verwarming en bakt opa de eieren volgens eigen onnavolgbaar recept met een beetje zout en peper en een scheutje melk.
Regelmatig doet Daan gelijk allerlei klusjes. De ramen zemen, kijken waarom de tv op ‘zwart’ staat, de keuken schoonmaken.
Opa’s gezondheid gaat achteruit. Na twee jaar nadenken over een rollator heeft hij een paar weken geleden besloten er eentje aan te schaffen. Zijn vrouw houdt hem niet meer bij, grapt hij. Het apparaat is ook iets om over te mopperen. Het maakt herrie en overal ligt de stoep scheef, ook op de Franklin Rooseveltlaan. Hij bedoelt de oprit van zijn dochter. Het zijn plagerige en ietwat stekelige opmerkingen tegelijkertijd. Want dat hij een rollator nodig heeft is een zichtbaar teken van achteruitgang. In november vorig jaar is Lewy body dementie met Parkinson bij hem vastgesteld. Iedere week gaat hij naar de fysio. Daar fietst en loopt hij en rekt en strekt zijn armen om de voortschrijdende stijfheid de baas te blijven. Een ontstemde blik. ‘Ik vind er niets aan, het helpt niet.’
Opa is een trotse, ouder wordende man met een typisch gevoel voor humor. Vroeger zorgde die humor al voor een klik tussen Daan en zijn opa. Zijn minder wordende gezondheid verdiept hun contact en het spreekt het zorgzame in Daans karakter aan. Een eigenschap die medebepalend was voor zijn keuze voor de studie Mens en Techniek.
Tijdens zijn stage bij het algemeen ziekenhuis Amphia waar hij onderzoek deed naar patiëntgerichte zorg, zag hij hoe ouderen worstelen met de informatie die artsen hen meedelen. ‘Het gaat te snel, ze zien te veel verschillende artsen. Eén arts die volledig op de hoogte is van alle zorg rond een patiënt zou de oplossing kunnen zijn.’
Wat hij tijdens zijn studie tegenkomt, valt hem ook thuis bij zijn opa op. ‘Hij wil erbij zijn, maar gesprekken gaan soms te rap. Er ontstaat iets van ‘laat maar even’. Ik zie dat mijn opa vijf regels achterloopt en in zijn eigen wereldje zit. Met een blik of een lolletje maak ik duidelijk, ‘oké ik snap je, ik luister naar je’.
Terug naar opa zelf. Samen met zijn vrouw en de bovenburen speelt hij Amerikaans Jokeren, hij wint altijd. Hij kookt vaak, vooral lekker gekruide stamppotjes. Daan moet maar gauw zijn rijbewijs halen zodat hij hem kan rijden. Ondanks zijn broze gezondheid blijft opa het beste ervan maken. Voor Daan alle redenen om iedere week langs te blijven komen.
Breda
Opa Christ, 86 jaar en Daan, 20 jaar